Te 's-Gravenwezel woonde in vroegere tijden een man die een zwarte hond bezat, welke hem zeer trouw was. De man overleed en elke nacht brak zijn hond los en snelde naar het kerkhof, waar hij tot 's morgens toe op het graf van zijn meester jankte en huilde.

Weldra wist het hele dorp wat er gaande was. Sommige beweerden zelfs dat de dode uit zijn graf opstond om zijn trouwe hond tot bedaren te brengen. Maar niemand durfde zich 's nachts op het kerkhof wagen, om met eigen ogen te zien wat er 's nachts gebeurde. Toen besloot men de hond met een ijzeren ketting vast te leggen zodat hij onmogelijk zou kunnen losraken. Wonderlijk genoeg, klokslag middernacht sprong de hond met één enkele ruk zijn ketting aan stukken en snelde als een pijl naar het kerkhof, waar ditmaal een drietal boeren hem volgden.

Toen de hond een tijd lang vreselijker dan ooit op het graf gehuild had, scheurde de aarde open en in een zee van vuur en vlammen kwam de overleden boer te voorschijn. De hond jankte niet meer langer. Maar 's anderendaags vond men het geheimzinnige dier dood op het kerkhof liggen.